32011R0181

Markmiðið með setningu reglugerðarinnar var að jafna réttindi farþega, án tillits til samgöngumáta, þe. flugs, siglinga, flutninga á landi. Þetta byggist einkum á neytendavernd, en talin er sérstök þörf á að tryggja réttindi farþega í samgöngum á landi þar sem þeir eru taldir standa verst að vígi.
Reglugerðin nær yfir reglubundinn áætlunarakstur á leiðum sem eru lengri en 250 km, hvort sem er innanlands eða milli landa. Í sumum tilfellum eiga þó ákvæðin einnig við um styttri leiðir en 250 km. Reglugerðin nær ennfremur yfir akstur hópbifreiða að undanteknum greinum sem fjalla um réttindi hreyfihamlaðra farþega og þegar tafir eiga sér stað á ferð. Þau ákvæði sem gilda um akstur styttri en 250 km eru atriði eins og:
bann við mismunun varðandi fargjöld,
bann við að meina hreyfihömluðum farþega aðgang og að ekki má taka aukagjald fyrir að flytja hreyfihamlaðan farþega,
undanþága ef aðstæður leyfa ekki flutning á hreyfihömluðum farþega á öruggan hátt,
skyldubundin þjálfun ökumanna við flutning á hreyfihömluðum farþegum, þar sem gefinn er 5 ára frestur – atriði sem snertir tilskipun um endurmenntun ökumanna,
bætur vegna tjóns á hjólastólum eða svipuðum tækjum,
reglur um upplýsingagjöf og kvörtunarþjónustu.
Aðildarríkin geta jafnframt undanþegið innanlandsakstur í 4 ár frá því að reglugerðin gekk í gildi (fór inn í EES samninginn?) frá þessum sömu greinum.